Weneckie biennale (La Biennale di Venezia) ma wieloletnią tradycję. Odbywają się co dwa lata od roku 1895, kiedy rozpoczęły swoją działalność jako wystawa współczesnych kierunków w sztuce. Miały uczcić najdoskonalsze wytwory ludzkiej duszy. Wystawy odbywały się w wybudowanym do tego celu Palazzo del´Espozzicione w Giardini del Castello. Wystawa od samego początku cieszyła się dużym zainteresowaniem i szybko przeniosła się do pozostałych pomieszczeń w pałacu Ca Pesaro - Galleria d´Arte Moderna.
Pierwszy zagraniczny pawilon został wybudowany w 1907 roku (Belgia), a do początku I wojny światowej powstało pięć kolejnych pawilonów – węgierski, niemiecki, angielski (1909), francuski (1912) i rosyjski (1914). Na początku, wystawa prezentowała przede wszystkim dekoracyjny styl secesyjny. Swoje dzieła wystawiali tutaj na przykład Klimt, Renoir, Coubert. W tym gronie miał znaleźć się Picasso, ale został odsunięty, ponieważ jego twórczość wydawała się zbyt szokująca. Picasso musiał poczekać z prezentacją aż do 1948 roku, kiedy został przyjęty z wielkim aplauzem.
W dwudziestoleciu międzywojennym biennale odbywały sie pod znakiem impresjonizmu, post impresjonizmu i grupy Die Brucke. W latach 30. XX wieku przegląd rozszerzono o malarstwo, rzeźbę, architekturę, teatr, muzykę i film. Festival filmu powstał w 1932 roku i jest najstarszym filmowym festiwalem na świecie. Od drugiej połowy lat 30. festiwal odbywa się corocznie.
Po przerwie spowodowanej drugą wojną światową biennale zostały przywrócone z wielką pompą. Wystawiają tutaj Chagall, Klee, Delvaux, Ensor lub Magritte. Do współpracy zostaje zaproszona Peggy Gugenheim ze swoją nowojorską kolekcją. Część kolekcji została w Wenecji w pałacu Ca´ Venier dei Leoni, gdzie do dzisiaj możemy ją zobaczyć. Na biennale były prezentowane współczesne kierunki w sztuce takie jak ekspresjonizm (Braque, Mattise, Pollock) czy pop art (Rauschenberg). W roku 1980 do planu biennale został włączony przegląd architektury.
Obecnie Weneckie Biennale tworzy 30 pawilonów rozmieszczonych w kompleksie Giardini. Kraje, które nie mają swojego pawilonu, prezentują się w sezonowych pawilonach usytuowanych w Arsenale. Dzieła są wybierane przez głównego kuratora i mają wyznaczone wspólne tematy. Oprócz tego można w czasie biennale zobaczyć wiele wystaw towarzyszących w pałacach w całym mieście.
Polska uczestniczy w biennale od roku 1932. Budowa Pawilonu została sfinansowana przez rząd polski i do dziś jest on jego własnością. W 1999 roku wystawa Katarzyny Kozyry Łaźnia męska w Pawilonie Polskim otrzymała specjalne wyróżnienie. Polskie prezentacje w Wenecji były wielokrotnie doceniane przez międzynarodowe Jury, w tym — w 2008 roku — najwyższą nagrodą, czyli Złotym Lwem za wystawę Hotel Polonia. Afterlife of Buildings oraz wyróżnieniem specjalnym w 2012 roku za projekt Making the walls quake as if they were dilating with the secret knowledge of great power.
Pawilon czechosłowacki został otwarty w 1926 roku i jest jednym z najstarszych pawilonów narodowych. (Na przykład jest o cztery lata starszy od pawilonu amerykańskiego). Autorem jest Otakar Novotný i jest to budynek funkcjonalistyczny ozdobiony wspaniałym portalem wejściowym. Dach wykonany jest z płyt szklanych, dzięki czemu pawilon przepuszcza promienie słoneczne. W przeszłości prezentowano tu prace dwóch artystów, jednego Czecha i jednego Słowaka. Od 2007 roku czescy i słowaccy artyści przeplatali się w czteroletnich cyklach. Na przykład w ostatnich latach Irena Jůzová reprezentowała tu Republikę Czeską wystawą zatytułowaną Seria kolekcji (2007) czy Dominik Lang ze śpiącym miastem (2011). Na ostatnim Biennale w Wenecji w 2015 roku instalacja Apoteósa została stworzona dla czesko - słowackiego pawilonu przez malarza, fotografa i artystę Jiříego Davida. Była to wariacja na temat Apoteozy z historii słowiańszczyzny Alfonsa Muchy. W pustym pawilonie autor umieścił ogromne czarno-białe płótno i lustro, tak aby widz mógł choć na chwilę stać się ulotną częścią obrazu. Swoją pracą autor pyta o przyszłość ludzkości, sensowność pojęć takich jak: naród czy słowiaństwo.
W tym roku czeka nas wenecki festiwal filmu, który będzie trwał od 31.8 do 10.9. 2016 w tradycyjnym miejscu Lido di Venezia. Jego częścią będzie pozakonkursowy przegląd Cinema nel Giardino, który odniósł spory sukces już w ubiegłym roku. W części konkursowej twórcy filmowi mogą zdobyć nagrodę Złotego Lwa, Srebrnego Lwa, Coppa Volpi lub nagrodę Marcella Mastroianni dla młodego talentu aktorskiego. Bilety można zakupić bezpośrednio w kasach festiwalu (on-line są niedostępne). W ramach biennale odbywa się w tym roku festiwal architektury 28. 5 - 27.11; międzynarodowy festiwal tańca będzie przebiegał od 17 do 26.6, międzynarodowy festiwal muzyki od 7 do 16.10, a w terminie 26.7 -14.8 będzie można zobaczyć festiwal teatralny.
W tym roku można zakupić nową kartę biennale, dzięki której zdobywa się zniżki na wszystkie festiwale. Karty mają kilka typów, w zależności od przedstawień, koncertów czy wystaw, które chcemy zobaczyć. Na poszczególne akcje można zakupić wejściówki na miejscu w kasach lub on-line.
Przegląd sztuk pięknych czeka nas w 2017 roku. Będzie się odbywał w terminie 13. 5. - 26. 11. 2017. Jego kierownikiem została wybrana Francuzka Christine Marcel, która ma doświadczenie z Weneckim Biennale już z lat ubiegłych, kiedy była kuratorem belgijskiego (2007) i francuskiego pawilonu (2013). Wejściówki można zakupić w kasach w Giardini lub w Arsenale, a także online.
W 2015 roku wejściówki osiągnęły maksymalną wartość w historii biennale, dlatego można sądzić, że w tym roku ich cena nie będzie się znacznie różnić. Jednodniowy bilet dla osoby dorosłej kosztował 25 €, on - line 23,5 €. Można było skorzystać z tańszego, rodzinnego biletu. Studenci i osoby od 65 roku życiamiały zniżkę na wstęp, natomiast dzieci do 6 roku życia miały darmowe wejście. Ciekawą ofertę miały włoskie linie kolejowe. Ten, kto przyjechał pociągiem do Wenecji, mógł kupić bilet za 22 €.
